Podróż do źródeł Tradycji.

Pod auspicjami Różo-Krzyża,
Salutem Punctis Trianguli!

W poszukiwaniu Pierwotnej Tradycji.

A.M.O.R.C. i ogólnie ruch Różokrzyżowy jest częścią Tradycji, którą przez wieki chroniły i przekazywały następnym pokoleniom różnorodne organizacje i ruchy społeczne. Istnieje wiele gałęzi tej Tradycji: gnostycyzm, hermetyzm, neoplatonizm, pitagoreizm czy Kabała. Z Tradycją ściśle związane są też Szkoły Misteryjne w których inicjowane były najznamienitsze postacie w historii ludzkości. Ruchy te miały wielki wpływ na kulturę, historię i dzieje cywilizacji Zachodu. Wszystkie one nawiązują do, lub też wprost wywodzą się, ze starożytnego Egiptu i chyba z tego powodu w renesansie zrodziła się idea Pierwotnej Tradycji - źródła, które dało początek duchowym aspiracjom w świecie Zachodu.

Spróbujmy więc prześledzić ścieżki którymi przez wieki kroczyła Tradycja.

Mityczne początki.

Źródło wszelkiej duchowości ginie w pomrokach dziejów i sięga do czasów przedhistorycznych.  Według słów Platona, który wiedzę na ten temat otrzymał od Solona, wtajemniczonego w misteria Egipskie, w roku 9564 przed Chrystusem miał miejsce kataklizm, który zakończył istnienie Atlantydy. Długotrwały okres rozwoju cywilizacji Atlantyckiej nazywany był Złotym Wiekiem ludzkości. Uciekinierzy z Atlantydy rozproszyli się po świecie unosząc ze sobą część wiedzy zgromadzonej w czasach rozkwitu i to te okruchy starożytnej Wiedzy przekazywane przez pokolenia określamy dziś jako Tradycję, a Atlantydę uważamy za jej źródło. Ci, którzy nie uznają historyczności Atlantydy zgodzą się jednak, że jest ona symbolicznym reprezentantem tego, co dziś nazywamy Pierwotną Tradycją. Wg zachowanych przekazów Atlanci, po upadku ich cywilizacji, wybrali Egipt na nowy ośrodek kulturowym i duchowym starożytności.

Szkoły misteriów

Szkoły Misteriów były ośrodkami badań i mistycznej inicjacji w starożytnym świecie zachodnim, gdzie badano tajemnice Wszechświata, Natury i Ludzkości. Te centra duchowe zapoznawały adeptów z prawami natury, aby mogli oni żyć w harmonii ze światem; zachęcały do introspekcji, poznania samego siebie, aby doprowadzić do wtajemniczenia w Wielką Tajemnicę Wszechświata. Dziś Zakon Różokrzyżowy AMORC pielęgnuje tradycje starożytnych szkół misteryjnych i potwierdza trwałość i wartość ich filozofii.

Jedną z pierwszych szkół tajemnych w Egipcie była Szkoła Ozyrysa, której przedmiotem nauki było życie, śmierć i zmartwychwstanie boga Ozyrysa. Nauki miały formę sztuk teatralnych, lub ściślej mówiąc, dramatów rytualnych. Wyłącznie osoby potrafiące dać dowód swego szczerego pragnienia poznania mogły być uznane za godne dopuszczenia do Misteriów Ozyryskich. Z biegiem wieków Szkoły Misteriów dorzuciły wymiar inicjatyczny do przekazywanej wiedzy. Wtedy ich obrzędy mistyczne nabrały bardziej zamkniętego charakteru i odbywały się wyłącznie w zbudowanych specjalnie dla tego celu świątyniach. Tradycja różokrzyżowa podaje, iż najznamienitsze w Egipcie, najświętsze w oczach wtajemniczonych, były wielkie piramidy w Gizeh. Tak więc, przeciwnie do opinii historyków, piramidy te nie służyły nigdy za grobowce dla faraonów. Były miejscem studiów i inicjacji mistycznych.

Powstanie Wielkiego Białego Braterstwa.

Wg legendy pierwszy władca Egiptu został wybrany spośród Atlantów. Jego następca, faraon Tutmozis III sam będąc wtajemniczonym, zmienił organizację szkół misteryjnych przekszałcając je w "Wielkie Białe Braterstwo". Ustalając jednolite reguły obowiązujące to bractwo de facto przekształcił je w Zakon.

Około siedemdziesiąt lat później, w królewskim pałacu w Tebach, przyszedł na świat Amenhotep IV. Miał on zostać najbardziej światłym człowiekiem swojej epoki. Bardzo wcześnie dopuszczony do tajnego Zakonu, został tak przeniknięty jego naukami, że porzucił swe dawne imię dla imienia Akhenaton, które oznacza "Pobożny wobec Atona" lub "Chwała Atonowi". Stał się on w Egipcie przywódcą rewolucji w dziedzinie religii, sztuki i kultury. Lekceważąc kapłanów Amona, ogłosił po raz pierwszy istnienie jedynego Boga, i to w epoce, gdy politeizm panował powszechnie na Ziemi. Całe swe życie poświęcił walce z ciemnotą i niewiedzą oraz propagowaniu mistycznych ideałów Zakonu. Niedługo po jego śmierci, w 1350 roku p.n.Ch., możny kler Teb wznowił kult Amona, lecz dzieło Akhenatona przeszło już do historii.

Esseńczycy

Esseńczycy byli mistykami, którzy żyli razem w duchowej społeczności w całym Egipcie i Izraelu; jeden z ich ośrodków było najprawdopodobniej Qumran, gdzie znaleziono tzw. Zwoje znad Morza Martwego. Jezus jest uważany przez wielu badaczy za członka wspólnoty esseńczyków. Wiele z ich praktyk podobnych było do działań pitagorejczyków. Wśród różnych grup esseńczyków możemy wyróżnić m.in. specjalizujący się w leczeniu Terapeutów żyjących koło Aleksandrii a opisanych przez Filona.

Zdrowie ciała, duszy i ducha, zawsze zajmowało ważne miejsce w tradycji Różokrzyżowców i ich poprzedników.

Misteria Orfickie (ok VI w. pne do 391 ne)

Misteria orfickie były związane z życiem największego ze wszystkich muzyków - Orfeusza. Niektóre teksty mistyczne opisują go jako inicjowanego, którzy rzeczywiście istniał. Według tych tekstów, spędził dwadzieścia lat w Egipcie i był wtajemniczonym szkoły misteriów z Memphis. Jednakże, w szóstym wieku p.n.e. Orfeusz był zdecydowanie postacią mityczną. Mówiło się, że muzyka Orfeusza mogła poruszyć nawet martwych a jego święte pieśni opowiadały największe tajemnice wszechświata. Orfizm narzucał ścisłe normy postępowania etycznego i moralnego. Inicjowany podejmował praktyki ascetyczne, w celu oczyszczenia zła i kultywowania dionizyjskiego (Boskiego) aspektu ludzkiego zachowania. Orficy powstrzymywali się od jedzenia mięsa i nosili białe szaty, jako symbol czystości. Ciężko jest odróżnić tradycje orfickie i pitagorejskie.

Misteria Delfickie (1700 p.n.e do 391 n.e.)

Wyrocznia w Delfach była centrum duchowym Grecji przez ponad 2000 lat. Pytie (kapłanki delfickie) odgrywały kluczową rolę w wyroczni. Mówiono, że mają uprawnienia do obcowania z niewidzialnym światem i wypowiadania się w imieniu boga Apolla. Świątynia w Delfach wywarła ogromny wpływ na starożytny świat nie tylko ze względu na wyrocznię, ale również dlatego, że mieściła się tam prestiżowa Szkoła Misteriów. Nad portalem świątyni Apollina w Delfach została wyryty nakaz: "Poznaj samego siebie". To jest cel, który zawsze przyświeca każdemu Rożokrzyżowcowi.

Szkoła Pitagorasa (połowa VI wieku p.n.e. do 492 r p.n.e.)

Pitagoras nauczał o relacjach zachodzącymi pomiędzy pozornie oderwanymi od siebie dziedzinami, takimi jak matematyka i świat fizyczny, czy też muzyka i matematyka. Pitagorejczycy studiowali prawa wszechświata, aby doprowadzić swoje umysły do harmonii z Kosmiczną Rzeczywistością, stając się tym samym jednym z wszechświatem. Był to ich święty cel w życiu. Kandydat  (mężczyzna lub kobieta) po pięciu latach milczenia, gdy został uznanym za godnego, przkazywane mu były instrukcje dotarcia do tajemnic wszechświata. Przekazywane były w trzech stopniach - pierwszym, poświęconym nauce liczb; drugim - zawierającym moralne i polityczne prawa; i wreszcie trzecim - ezoterycznym. Pitagorejskie, mistyczne rozumienie wszechświata nauczane w szkole otrzymało wielu poszukujących, w tym wielu filozofów greckich, którzy naśladowali Pitagorasa i miało wielki wpływ na myśl zachodnią w takiej czy innej formie. Filozofia Różokrzyżowa uosabia wiele z tych pojęć.

Misteria Eleuzyjskie (1800 r p.n.e. do 500 r n.e.)

Misteria Eleuzyjskie powstały w miejscowości Eleuzje (12 mil od Aten) i rozprzestrzeniły się po całej Grecji a nawet poza nią. Misteria były oparte na micie o Demeter, bogini płodności i jej córce, Persefonie. Ich historia symbolizuje wędrówkę ludzkiej duszy po śmierci ciała do duszy powszechnej lub kochającego źródła. Inicjacje Eleuzyjskie odbywały się w trzech etapach: mniejszą misteria; główne misteria (trwające dziewięć dni); i najwyższy z nich - epopteia (co oznacza "stan widzący"). Te misteria były tak ważne, że w starożytności cały świat grecki obowiązywał 55-dniowy rozejm, aby umożliwić podróżowanie do i z Eleusis. Koncepcja tych inicjacji i jej wpływ na jednostkę jest obecna w Inicjacjach Różokrzyżowych.

Misteria Izys (IV w p.n.e. do VI w n.e.)

Misteria te jako zhellenizowana wersja egipskich misteriów Isis były rozpowszechnione na całym świecie Morza Śródziemnego, od Bliskiego Wschodu do Wielkiej Brytanii, wkrótce stał się jednym z najbardziej rozpowszechnionymi rodzajami egipskiej duchowości. Wielu sugeruje, że para Izys-Horus nadal jest obecna w wizerunków Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Starożytni pisarze, Apulejusz, w swojej książce "Złoty osioł i Iamblichus w Mistariach Egipskich" opisał szczegółowo rytuały Misteriów Izys. Te misteria adresowane są do pragnących transcendencji i osobistego zbawienia i prezentują potężny obraz ochronnej, opiekuńczej i zwycięskiej Boskiej Kobiecości.

Mitraizm (II wieku pne do V wieku ne)

W Mitraizmie istniała inicjacyjna szkoła misteryjna, w której uczniowie stopniowo wprowadzani byli w kosmiczne prawdy poprzez symbole i nauczani, jak ta wiedza może doprowadzić poszukiwacza do zjednoczenia z mocą poza wszelkim istnieniem. Misteria mitraickie obejmowały serię siedmiu inicjacji, w której kandydaci poddawani byli próbom. To połączenie badań naukowych, symbolicznych inicjacji i kosmicznego zjednoczenia jest również cechą Różokrzyżowej ścieżki.

Hermetyzm (pierwszego wieku p.n.e. do dnia dzisiejszego)

Oparta na pismach przypisywanych Hermesowi Trismegistusowi (zhellenizowanej postaci egipskiego Boga Tota) hermetyczna tradycja była obecna w praktyce adeptów egipskich, grecko-rzymskich, żydowskich, chrześcijańskich i późniejszej religii islamskiej. Wielu wierzy, że reprezentuje ona ciągłość nauki udostępnianej w egipskich świątyniach i szkołach misteryjnych. Hermetyzm zainspirował wielu mistyków i uczonych renesansu a nowoczesne przejawy Tradycji często nawiązują do hermetyzmu. Hermetyzm podkreśla związek organiczny Boskości z ziemskim światem ("Jak na górze, tak na dole") i wskazuje drogę powrotu do źródła istnienia. Różokrzyżowa filozofia jest spadkobiercą tradycji hermetycznej.

Gnostycyzm (I w n.e. do XIV w n.e.)

Jedną z wczesnych odmian judeochrześcijańskiej tradycji duchowej była praktykowana  w różnych grupach nazywanych dziś "gnostycznymi", ścieżka indywidualnego doświadczenia do osobistej wiedzy (Gnozy) o transcendentnym Boskim Bycie, która jest ukryty w naszej najgłębszej istocie. Gnoza prowadzi do zawarcia związku ze źródłem wszelkiego istnienia. W IV-V wieku n.e. prześladowani w basenie Morza Śródziemnego gnostycy przenieśli się się do Europy Wschodniej, na Bliski Wschód, do północnych Włoch i południowej Francji, gdzie kontynuowali swą praktykę duchową. W ukryciu działali aż do XIV wieku ne. Filozofia wewnętrzne centrum wiedzy i poznania jest pokrewna ideom, które ogłoszone były w manifestach Różokrzyżowych.

Neoplatonizm (III-VI wiek n.e., wpływy aż do dnia dzisiejszego)

Ostatni okres rozkwitu klasycznej greckiej tradycji filozoficznej to neoplatończycy, którzy zsyntetyzowali podejścia Platona, Arystotelesa, Pitagorasa i innych w odpowiedzi na indywidualne pragnienie zbawienia z filozoficznego punktu widzenia. Neoplatonizm zakłada istnienei jednego źródła, z którego całe istnienie emanuje i z którym indywidualna dusza może być mistycznie zjednoczona. Ta szkoła filozoficzna proponuje ścieżkę umożliwiającą poszczególnym istotom wznoszenie się po drabinie bytu przez praktykę theoria - kontemplację Boga. neoplatonizm wywarł ogromny wpływ na mistycyzm żydowski, islamski oraz wschodnio- i zachodnio- chrześcijański, a także na wiele ezoterycznych szkół, w tym również Różokrzyżwych.

Kabała (Od początku judaizmu do dnia dzisiejszego)

Kabała oznacza słowo "tradycja" lub "otrzymanie tradycji". Na początku była nauczana tylko ustnie, w największej tajemnicy. Głównymi książki, które ustanowiają fundamenty Kabały to podręcznik medytacji "Sefer Yeẓirah" lub "Księga formacji", którego pierwsza data wydania się w formie pisemnej nie jest znana, ale którego ustnej nauki sięgają czsów przed narodzeniem Chrystusa; oraz "Zohar", znany jako "Księga Blasku", opublikowana pod koniec XIII wieku. Istnieją silne powiązania kabalizmu z neoplatonizmem, różokrucjanizmem i martynizmem.

Alchemia (wywodzi się z Egiptu, pierwsze dokumenty pisane w trzecim wieku n.e., rozwija się do dnia dzisiejszego)

Mówi się, że Hermes Trismegistos, któremu przypisywane jest autorstwo "Szmaragdowej Tablicy", ustanowił alchemię, tak aby "zamanifestować na Ziemi moc i mądrość bóstw." Celem alchemii jest transmutacja tego, co jest podstawą do tego, co jest czyste. Dr Carl Jung rozumiał alchemię jako reprezentację procesu samorealizacji. Alchemia obejmuje alchemię fizyczną (m.in. przemiana ołowiu w złoto) i alchemię duchową (transformację osobistą). Jej koncepcje są częścią Różokrzyżowego programu nauczania.

Różokrzyż (1614 do dnia dzisiejszego)

Tradycja różokrzyżowców w Europie pojawiła się po publikacji trzech manifestów różokrzyżowych: Fama Fraternitatis, Confessio Fraternitatis i Alchemiczne gody Christiana Rosenkreuza; opublikowana w 1614, 1615 i 1616 roku. Europa tamtych lat była uwikłana w walki religijne, polityczne i społeczne, a wielu tęskniło za "nową reformacją" mającą na celu rozbrojenie panujących w tamym czasie przesądów religijnych i nietolerancji. Manifesty były najprawdopodobniej dziełem "kręgu z Tybingi", grupy trzydziestu niemieckich uczonych i studentów, którzy pasjonowali się alchemią, hermetyzmem, kabałą, astrologią, naometrią i mistyką chrześcijańską. Manifesty odniosły znaczny sukces i rozpowszechniły się w całej Europie. Wielu filozofów z tamtych czasów podzielało ich przesłanie, spośród nich Francis Bacon i Jan Amos Comenius są wymienione najczęściej. W 1623 roku, różokrzyżowców rozwiesili plakaty na murach Paryża informujące, że Bracia Różanego Krzyża przebywają w sposób "widzialny i niewidzialny" w tym mieście. Dziś Zakon Różokrzyżowców AMORC pielęgnuje tradycję różokrzyżową w świecie.

Martynizm (XVIII wieku do współczesności)

Z historycznego punktu widzenia, początki Martynizmu sięgają do XVIII-wiecznej organizacji znanej jako Zakon Rycerzy Wybranych Kohenów Wszechświata, założonej przez Martinesa de Pasqually (1717/74).Tradycyjny Zakon Martynistów jest organizacją inicjacyjną i szkołą rycerskiej moralności opierającej się zasadniczo na judeo-chrześcijańskiej mistyce. Nazwa Martynizm wywodzi się od nazwiska francuskiego mistyka i autora, Louisa Claude de Saint-Martin (1743-1803), który pisał pod pseudonimem "Nieznany Filozof". Zakon powołany został przez Gérarda Encausse, MD, znanego w ezoterycznych kręgach jako Papus, i Augustina Chaboseau w końcu XIX wieku.  Obecnie działa pod auspicjami Zakonu Różokrzyża AMORC.

Zakon Różokrzyża AMORC (1915 do dziś)

W 1909 roku Harvey Spencer Lewis udał się do Francji, gdzie otrzymał od mistrzów Zakonu polecenie przywrócenia Różókrzyżowej tradycji w Ameryce w roku 1915. Od tego czasu Starożytnych i Mistyczny Zakon Różo-Krzyża, znany również jako Zakon Różokrzyżowców AMORC, jest duchową ścieżką dla setek tysięcy kobiet i mężczyzn na całym świecie i kontynuuje tradycję starożytnych szkół misteryjnych i filozofii, która w nich się zrodziła.

Ze szczerym i braterskim życzeniem Głębokiego Spokoju

F.R.C. Vigilatus